12, ఫిబ్రవరి 2015, గురువారం

స్త్రీ జన్మ


స్త్రీ జన్మ 
------------
భావరాజు పద్మిని - 20/6/14 
వేలు తెగింది లోతుగా...
బొటబొటా రక్తం నేల కారింది ...
చప్పున చిటికెడు పసుపు అద్ది,
రక్తం, గాయం నోరు నొక్కేసా.
ఆశ్చర్యం...
కంట్లోంచి ఒక్క కన్నీటి చుక్క రాలలేదు,
'అమ్మా' అన్నకేక కూడా గొంతుదాటి రాలేదు.
అంతగా బండబారిపోయావా ?
సూటిగా ప్రశ్నించింది అంతరంగం...

ఒక్క క్షణం ఆలోచన, 
మరుక్షణం నిర్వేదంగా ఓ చిరునవ్వు...
నేనేంటి , ఈ పవిత్ర భారతావనిలో 
పుట్టిన ప్రతీ స్త్రీ బండరాయే... 
ప్రతీ ఇల్లాలు ఉలి దెబ్బలు తిన్న శిల్పమే...

ఎందుకంటే...
అమ్మానాన్న ఒడిలో అపురూపంగా పెరుగుతుంది,
అడుగేసినా, ఆడినా, పాడినా వాళ్లకు వేడుకే !
చిన్న దెబ్బ తగిలినా, గాయమైనా వారి కంటనీరే !
బిడ్డ కష్టం తట్టుకోలేని మనసులు, కంటికి రెప్పలా కాచి,
వెయ్యి దేవుళ్ళకి మొక్కి, తగ్గేదాకా తల్లడిల్లిపోతారు,
బిడ్డ కష్టాన్ని, బాధని మరపించేలా మురిపిస్తారు.
పెంచి పెళ్లి చెయ్యగానే మరో అధ్యాయం మొదలౌతుంది...
ఆడ జ్వరాలు, మగ జ్వరాలు ఉంటాయని, 
కొడుకు-కూతురు బాధలు, కోడలి బాధలు వేరని, 
కొత్తగా తెలుస్తుంది...
తిన్నా తినకున్నా అడిగేవారు ఉండరని అర్ధమౌతుంది.



మాటల అస్త్రాలు, నిందల శరాలు,
అహాల, అధికారాల దాహాలు,మిధ్యాదర్పాలు,
నిత్యం కొన్ని వేల మైళ్ళ వేగంతో దూసుకువచ్చి,
మనసు అద్దాన్ని ముక్కలు ముక్కలు చేస్తాయి.
మళ్ళీ ఆశ చిగురులు తొడుక్కుని, 
అద్దపు ముక్కల్ని ఒక్కొక్కటే కూడగట్టుకుని,
అతుక్కుని, ఆ ముక్కలైన అద్దంలో చూస్తూ,
తన పాపిట సింధూరం దిద్దుకుంటుంది.

భర్త కోసమో, కాపురం కోసమో,
వాళ్ళ వంశం నిలబెట్టటడం కోసమో,
తన ప్రాణాన్ని పణంగా పెడుతుంది...
కడుపులోని బిడ్డ కోసం కన్నీరు మింగేసి,
ధైర్యాన్ని కూడగట్టుకుంటుంది ....
మరిన్ని సవాళ్లు, మరిన్ని మాటల తూటాలు,
పగిలిన అద్దానికి ఇక ఎన్ని గాయాలైనా ఒకటే!

అందుకేనేమో...
స్త్రీకి భూమాత అంత సహనం అంటారు.
తవ్వినా, కోసినా, కొట్టినా, కాల్చినా,
మరలా పైపొరలు ఆత్రంగా కప్పుకుని,
నొప్పి, బాధ మౌనంగా తట్టుకుని,
తనలోని జీవానికి ప్రాణం పోస్తుంది.
హరితవనంలా చిరునవ్వులు రువ్వుతుంది.

నేనూ స్త్రీనేగా...
కాకపొతే, నట్టేట మంధర పర్వతంలాంటి నన్ను,
గురువనే కూర్మం తన కటాక్షంతో నిలబెట్టి,
నా భారాలన్నీ ఆయన మోస్తూ, 
జీవితసాగర మధనం చేయిస్తున్నారు...
ఒక ప్రక్క దేవతలు, ఒక ప్రక్క రాక్షసులు,
ఎవరు ఎప్పుడు ఎటు మారతారో తెలియకున్నా,
నన్ను ఆసరాగా పాముతో పట్టుకున్న వాళ్ళకు,
అమృతం అందించాలని,అంతర్మధనానికి గురౌతాను.
అవును, నేను, బండను, పర్వతాన్ని,
ఎన్నో వృక్షాలకు, వలస పక్షులకు ఆసరాని.

అందుకే,
గాయమైనా, గేయమైనా,
వడిలినా, కాలినా, రాలినా,
నేను ఏ మాత్రం చలించను...
అవన్నీ నా స్పూర్తిని చలింపచెయ్యలేవు,
నేను భారత స్త్రీని... మొక్కవోని ధైర్యాన్ని.

1 కామెంట్‌: