లంచ్ బాక్స్ (కవిత )

లంచ్ బాక్స్ (కవిత )

------------------------

భావరాజు పద్మిని - 3/11/2014

నిజమే, వస్తువులు మాట్లాడలేవు.

కాని, 'లంచ్ బాక్స్' అనే నాకు మాటలొస్తే...

ఉదయాన్నే నిద్ర లేచిన ఓ అమ్మ,

తాను ఏమీ త్రాగకుండా పరుగులెత్తి,

బిడ్డ కడుపు నింపాలనే తొందరతో ,

చెయ్యి కాలి నొప్పెట్టినా లెక్కచెయ్యక, 

వేడన్నం కలిపి పెట్టే తీరు చెబుతాను.

స్కూల్ బస్సు కోసం పరుగెత్తేటప్పుడు,

పొరపాట్న నేను జారి క్రింద పడిపోతే,

నేలపాలైన అన్నాన్ని చూసి ఏడుస్తున్న,

పసివాడిని, 'ఏం పర్లేదు, ఏడవకు,

మళ్ళీ నేను వండి తెచ్చిస్తాలే..."

అని ఓదార్చే అమ్మ గాధ చెబుతాను.

సాయంత్రం ఖాళీ బాక్స్ ను చూసి,

హమ్మయ్య అంటూ తృప్తిగా నిట్టూర్చి,  

కాలంతో పరుగులు తీస్తూ అలసినా,

తాను ఉదయం పడ్డ కష్టాన్ని మరచి,

హాయిగా నవ్వే తల్లి కధ చెబుతాను.

అన్నీ సర్ది బిడ్డకు బాక్స్ ఇవ్వడం 

కంగారులో మరచిన ఓ తల్లి...

నోట్లో ముద్ద పెట్టుకోబోతూ...

నా వంక బాధగా చూసి అయ్యోఅని,

కన్నీరు కార్చిన వ్యధ చెబుతాను.

అమ్మ లేని ఇంట నాన్నే అమ్మై,

వచ్చిన వంటనే పదే పదే ఇచ్చినా,

చివరికి మాగీ అయినా సర్దుకుని,

నాన్న పడ్డ తపనను గుర్తుతెచ్చుకుని,

ఇష్టం లేకున్నా తినేసే బిడ్డ మనసు చెప్తాను. 

స్కూల్ కు వెళ్ళే త్రోవలో రోడ్డుపక్క,

కడుపు మాడిన బిచ్చగాడిని చూసి,

గుండె ద్రవించి, తన అన్నం అంతా పెట్టి,

ఇంటికొచ్చి ఆత్రంగా తింటున్న బిడ్డను,

"ఏం, బాక్స్ తినలేదా?" అని నిలదీసి,

వివరం తెలుసుకుని, అక్కున జేర్చుకుని,

గర్వంతో, ఆత్మీయతతో నుదుట ముద్దాడిన 

మాతృమూర్తి ప్రేమ గురించి చెబుతాను.

బిడ్డ తినే రకాలే ఇవ్వాలని ఆత్రపడేది ఒకరు...

ఇచ్చినా తినలేదని షికాయితులు చేసేదొకరు...

పంచుకుకు తింటూంటే ఎలాగంటూ అడిగేదొకరు...

తమకు నచ్చింది తెస్తే లాక్కు తినేది ఒకరు...

ఏది ఏమైనా, యెంత వస్తువునైనా...  

నాకు నేనే ఎంతో గొప్ప... ఎందుకంటే...

నేను నింపుకు వెళ్ళేది కొండంత ప్రేమని.

వెలకట్టలేని, ఎందరో తల్లుల మమతని.